VOLVE Á SÚA TERRA, AGORA PARA SEMPRE

DESCANSE EN PAZ,

DON MANUEL

O EXPRESIDENTE DA XUNTA FINOU A CAUSA DUNHA PARADA CARDIORESPIRATORIA

O ENTERRO SERÁ O MARTES NO CIMETERIO DE PERBES, ONDE REPOUSA A SÚA DONA

LEMBRE O SEU PENSAMENTO SOBRE O IDIOMA E A CULTURA GALEGA, O GALEGUISMO, A AUTOIDENTIFICACION, GALICIA, ESPAÑA…

 

En Puerto Rico, con Maria do Pilar e D. Pedro Barba (dta)

SEMPRE SE PREOCUPOU POLA GALICIA EXTERIOR. A SÚA CONDICIÓN DE FILLO DE EMIGRANTES SEMPRE A TIVO MOI PRESENTE

“FUE EL MEJOR PRESIDENTE QUE TUVO GALICIA Y UNO DE LOS GRANDES POLÍTICOS ESPAÑOLES DEL SIGLO XX. SU NOMBRE FIGURA YA EN LETRAS DE ORO EN LA HISTORIA”, DICE HOY “EL CORREO GALLEGO”

Con Su Majestad el Rey, Don Juan Carlos

 

O expresidente da Xunta de Galicia, Manuel Fraga, faleceu este domingo na súa casa de Madrid a causa dunha parada cardiorespiratoria, logo de que se agravase a semana pasada o seu estado de saúde debido a unha gripe que derivou en neumonía. Varios medios de comunicación, entre eles este modesto blog, xa se fixeran eco dos seus problemas de saúde e, nesta páxina en concreto, o titular do pasado luns foi “Don Manuel, grave. A prensa fala de empeoramento”.

A capela ardente será instalada pola súa familia en Madrid, pois, en principio, parece que se pretende que teña carácter íntimo, e o martes terá lugar o sepelio, que será no cemiterio coruñés de Perbes, concello de Miño, onde está enterrada a súa dona, Carme Estévez.

O presidente da Xunta de Galicia e sucesor do lider conservador á fronte do Partido Popular de Galicia, Alberto Núñez Feijóo, convocou para mañá, luns, un consello extraordinario do executivo autonomico que preside e anulou o resto da súa axenda do dia. Nas próximas horas haberá novidades sobre o loito oficial que se decretará e os demais actos de homenaxe ó ex-presidente da Xunta de Galicia.

Con Mariano Rajoy, presidente del gobierno español

“GALICIA DE LOITO”

Las reacciones ante la noticia del fallecimiento de Manuel Fraga no se han hecho esperar y todos los periódicos se hacen eco del suceso en sus ediciones digitales. “Adios a un politico de raza”, titula EL CORREO GALLEGO, que añade: “Todos los políticos destacan su figura y reconocen la importancia del papel que llevó a cabo durante la Transición”.  Por su parte, LA VOZ DE GALICIA titula “Galicia de luto. Muere Fraga. El expresidente de la Xunta será velado hoy en Madrid y recibirá sepultura mañana en Perbes”.

Especial importancia tiene el artículo enviado a los medios por el presidente del gobierno español, Mariano Rajoy, profundamente afectado por la noticia. Lleva por título “Fraga: el amor a España, la pasión por la libertad” y en el describe la gran labor llevada a cabo en los distintos campos y en sus diversas etapas por el político y hombre de Estado que fue Manuel Fraga. Para el Presidente Rajoy, “si su acción social fue particularmente benéfica en tiempos difíciles, su acción política de la Transición a esta parte fue, si cabe, de mayor importancia todavía”.

Se refiere, especialmente, a dos temas: su papel como Padre de la Constitución Española y su labor como organizador del centro derecha español. “En aquella recién nacida democracia –señala-, don Manuel no sólo consiguió liderar con plena solvencia una alternativa capaz de dar voz a millones de ciudadanos, sino que fue pieza imprescindible para, con visión de futuro y espíritu de generosidad, apostar por ese centroderecha moderno, integrador y a la altura de los tiempos en el que hoy confía una mayoría sustancial de españoles. Fue la misma modernidad y la misma pujanza que aportó a nuestra común tierra gallega, donde sus paisanos revalidaron una vez tras otra los éxitos de su gestión como presidente de la Xunta en cada convocatoria electoral”.

A este aspecto, el de la profunda relación de Fraga con Galicia, también se ha referido la periodista Pilar Cernuda, que mañana recibirá el Premio de la Asociación de Periodistas de Galicia. Considera la colega compostelana residente en Madrid que Don Manuel “fue feliz en Galicia, encontró sentido a su vida política y personal una vez que admitió que nunca sería presidente de todos los españoles. E hizo mucho por Galicia, aunque sus detractores siempre han sido escasos a la hora de los reconocimiento, sacando además, siempre, su pasado franquista, como si otros dirigentes políticos no tuvieran pasado y no hubieran cambiado en sus concepciones vitales. Ha sido un hombre importante que ha hecho un trabajo importante por Galicia y por España”.

También César Casal, comentarista de LA VOZ DE GALICIA, alude al gran trabajo de Fraga en Galicia: “Puso a Galicia en el mundo (…) No se entiende esta Galicia sin Fraga, su Baviera”. Y el profesor y articulista Roberto L. Blanco Valdés incide en el tema en el mismo diario: “Fraga regresó a su tierra y aquí fraguó la más presentable de sus trayectorias: la de presidente de la Xunta al que habría de caber la responsabilidad de consolidar la autonomía. Fueron años de una actividad desbordante que Fraga siguió a un ritmo frenético hasta que lo abandonó su inagotable fuerza física. Entre 1951 y el 2011 Fraga no paró. Descanse en paz”.

Atendiendo a los medios de comunicación

PRENSA DE MADRID

El diario madrileño EL MUNDO publica una crónica de urgencia de Marcos Sueiro, en la que, bajo el titular “Patriarca de la derecha española”, se puede leer que “lo consiguió casi todo. Desde su primera gran cita con la política como ministro de Información y Turismo con Franco (1962) hasta su entrada en el Senado, siempre fue un político a tener en cuenta”.

Y en el periódico EL PAIS, el profesor Gregorio Peces Barba, padre de la Constitución, como el finado, le dedicaba un sentido y emocionado recuerdo, en el que afirma que “España pierde a un hombre de bien, un patriota partidario de los consensos y de los acuerdos y que ponía a España por encima de las ideas y de sus intereses. El paso del tiempo nos hará ver todo lo que perdemos con su desaparición”.

Con el presidente de la Xunta, Alberto Núñez Feijóo

 “MODERNIZADOR DE GALICIA”

        Poco después de conocerse la noticia, el diario de la capital de Galicia ha dedicado el primer comentario editorial a la figura de Manuel Fraga, con motivo de su fallecimiento. EL CORREO GALLEGO titula el editorial “Servidor público, modernizador de Galicia” y dice lo siguiente:

“El fallecimiento de Manuel Fraga Iribarne, Don Manuel, ha causado hondo pesar en la opinión pública española, y especialmente en Galicia, aún siendo todos conocedores del precario estado de salud en que se encontraba desde hacía algunos meses. Rodeado de sus familiares más cercanos nos ha dejado, en Madrid, con 89 años de edad, de los cuales más de 60 ha dedicado al servicio de los demás, desde los numerosos cargos que ha desempeñado.

Es muy difícil definir en una sola frase la inmensa figura de Don Manuel. Tal vez, y a él le agradaba, la de servidor público es la que más se aproxima a su personalidad. En su pensamiento y en sus obras no más pasión que la política, entendida en el sentido más noble.

También, visto desde esta tierra, ha de ser considerar como el gran modernizador de Galicia. Las grandes infraestructuras de comunicación, unas terminadas y otras en curso, son producto de su gestión. También numerosos hospitales, centros de enseñanza, culturales y sociales, sin olvidar su decisiva aportación a la construcción del entramado institucional autonómico.

Pero Fraga no fue solamente un hombre de acción. Autor de un centenar de libros de Ciencia Política, hizo aportaciones valiosísimas, y todas ellas plenamente vigentes, como la autoidentificación, la administración única, la Conferencia de Presidentes o la reforma del Senado.

Digna de reseñar es también su preocupación por la Galicia exterior. Su condición de hijo de emigrantes siempre la tuvo muy presente. Visitó prácticamente todos los países con presencia gallega. No dudó en verse con Fidel Castro para beneficiar a nuestros compatriotas, a muchos de los cuales sacó de la cárcel.

Los 15 años y medio que presidió la Xunta supusieron el mayor avance de la historia de nuestra tierra y su intervención, desde el Gobierno y la oposición, en la política estatal fue también determinante para la democracia que hoy disfrutamos. Con Franco, desde dentro, favoreció la evolución política del régimen, y como uno de los siete padres de la Constitución es hacedor, responsable directo del periodo más largo y próspero de la historia de España.

Su papel durante la transición fue decisiva para el triunfo de las libertades y la superación de los extremismos. González dijo que le cabía el Estado en la cabeza, y Aznar le considera la encarnación misma de la pasión política. Estas y otras definiciones sirven para analizar su figura.

En cualquier caso, hemos de reconocer que fue el mejor presidente que tuvo Galicia y uno de los grandes políticos españoles del Siglo XX. Su nombre figura ya en letras de oro en la Historia. Descanse en paz, Don Manuel”.

En Galicia ganó cuatro elecciones consecutivas

O SEU PENSAMENTO

(Extraído do libro “Galegos na historia: Manuel Fraga Iribarne, galego universal”, de Xosé-Luís Blanco Campaña, editado por Ir Indo Edicións)

O pensamento de Manuel Fraga sobre os máis diversos temas está exposto nos case cen libros que leva editados, os innumerables prólogos escritos para outras obras e os milleiros de artigos publicados en diversos periódicos e revistas. Tamén, por suposto, nas moitas conferencias que leva pronunciado en varios paises, nas intervencións parlamentarias e nos centos de entrevistas aparecidas nos medios de comunicación. Para a presente escolma, relacionada con Galicia, utilizamos como fontes, entre outras, os libros da súa autoría “Sociedad Región Europa” (Alianza Editorial, Madrid, 1973); “El debate nacional” (Editorial Planeta, Barcelona, 1981); “Europa, ideal político” (Alianza Editorial, Madrid, 1985); o discurso da primeira investidura como presidente da Xunta, de 1990; “Galicia, onte, hoxe, mañá” (Xunta de Galicia, 1990); “De Galicia a Europa” (Planeta, Barcelona, 1991), o discurso sobre o estado da Autonomía, de 1992; “Da acción ó pensamento” (Ir Indo, Vigo, 1993); “Galicia, fin do milenio” (Planeta, Barcelona, 1997); e o discurso sobre o estado da Autonomía de outubro do 2000.

GALICIA, PAÍS BEN DEFINIDO

“Galicia é unha comunidade humana con características ben definidas pola xeografía, pola historia, pola economía, por unha maneira propia de ser e de vivir e pola conciencia que ten de sí mesma. Está integrada por unha chea de elementos que conforma a súa realidade, aglutinados pola riqueza común que é o propio idioma. Galicia, antigo Reino, país ben definido, ten unha personalidade propia en tódolos aspectos. Cando un galego fala do seu viño chamándolle viño do país ou fala da madeira do país, está a defini-lo que nin os filósofos xurídicos acertaron a facer”.

“Moitos séculos e traballos costou facela. Un emperador romano bautizouna, tomando o nome dos pobos gaélicos ou gálatas, probablemente galoceltas, que chegaron á Galitzia centro-europea, para permitir que un Papa polaco dixese, no Monte do Gozo, que él era “da Galicia Oriental”.

“Galicia foi, ata agora, para moitos unha fermosa descoñecida. Fermosa pero tinguida dun fatalismo e dun victimismo históricos. Asegúrolles que a miña primeira preocupación, o norte principal das accións do meu Goberno, ten sido a loita contra esa corrente de fondo. En primeiro lugar, asenta-la nosa terra sobre bases firmes. Unha defensa a ultranza de Galicia, coidando das nosas raices para que dean froitos novos; revitalizando a nosa cultura para proxectar cara adiante o labor dos nosos devanceiros, dignificando e potenciando o noso idioma, principal signo da identidade, estas foron as guías da nosa acción de goberno durante a década que remata”.

O IDIOMA GALEGO

“O galego, lingua propia de Galicia, é o máximo expoñente da nosa identidade diferenciada, a verdadeira forza espiritual que lle dá unidade interna ó país, o xeito profundo co que expresámo-la nosa realidade e a nosa Historia, o vehículo de comunicación do pobo galego.

Recuperada a normalidade democrática en España, a finais dos anos setenta, séntanse as condicións para a normalización do idioma galego e para a súa presencia en tódolos ámbitos da vida cidadá.

De tódolos idiomas dese mosaico plurilingüe que é a España das Autonomías, agás o castelán, o galego é a que presenta unha vixencia maioritaria. Sondaxes recentes sinalan que case a totalidade dos galegos coñecen e falan a súa língua propia.

Teño afirmado moitas veces que o proceso de normalización debe ser tarefa de tódolos galegos, sen exclusións de ningún tipo, porque a lingua, núcleo vital do ser de Galicia, non é patrimonio de ninguén, a todos nos pertence por igual.

Se o noso pobo foi capaz de expresarse na propia fala ó longo de máis de dez séculos, cos consabidos atrancos e dificultades, o noso deber é poñe-lo máximo empeño, en canto a medios e vontade política, para que as futuras xeracións rematen o Terceiro Milenio falando e escribindo na súa lingua”.

"A mín sempre me falou en galego", dí Xosé-Luís Blanco

A CULTURA GALEGA

“O pobo galego é dono dunha cultura diferenciada. Unha cultura que forma parte substancial da propia identidade, que foi acumulando ó logo de case dous milenios un riquisimo e variado patrimonio, e que segue a producir hoxe magnìficas manifestacións creativas. Unha cultura de encrucillada entre o contexto hispánico e o luso-africano-brasileiro. Unha cultura de ámbito europeo e occidental. Dende o idioma propio, espiña dorsal da nosa identidade, á literatura galega; dende a danza e a música á etnografía e a arte máis de vangarda; dende os mosteiros e as catedrais ata o cie e o audiovisual de hoxe; nas grandes e pequenas realizacións, sexan elas individuais ou colectivas, todo o que conforma a cultura de Galicia. É dicir, aquilo que nos autoidentifica como pobo, o que nos distingue diante doutras culturas, o que nos permite chamarnos galegos”.

Os tres Presidentes de Honor do Club Náutico de Camariñas

GRANDEZA E UNIVERSALIDADE

“Eu quero unha terra con ambición de grandeza e universalidade, que non se encolla en sí mesma, aberta, esixente, lonxe do tópico da chorimiqueirada, co seu peso en España, en Europa e mesmo mundial. Unha Galicia con sitio para todos: os que foron, os que somos, os que han vir. A expresión “érguete Galicia” non ha de ser soamente un bo desexo, ten que ser un obxectivo no que a todos nos vai o resente e mailo futuro: a herdanza para o novo milenio que deixemos ós nosos fillos”.

Partida de dominó con mariñeiros de Camariñas

TRADICIÓN E MODERNIDADE

“Sempre defendín que hai que avanzar conxugando a tradición e a modernidade. Non é necesario impactar. Que ninguén pretenda modifica-la maneira de ser dos galegos, pois o que cómpre é precisamente o contrario: aceptar a Galicia tal como é, facendo que mellore un pouco cada dia. Pode e debe modernizarse, o mesmo que fixeron outras zonas e rexións de Europa.

Esta é a Galicia posible para min, a que herdei dos meus devanceiros, a que vin en meus pais, a que constatei entre os galegos de Bos Aires, a carón dos meus paisanos que seguen en Cuba...”.

Con traxe académico e un gran amigo, o profesor Bello Janeiro

ORGULLO DE SERMOS GALEGOS

“A nova Galicia do século XXI requirirá un esforzo colectivo e solidario. Non poderá se-lo labor duns poucos. Endexamais se gañará co impulso dunha minoría. Só será posible se os galegos adquirimos conciencia da nosa forza, se todos botamos cara adiante e, sobre todo, se lle devolvemos ó noso pobo a ilusión. Temos que soterra-la apatía, o escepticismo, a crítica destructiva. Temos que potencia-lo noso orgullo nacional, o orgullo de sermos galegos, o honor de nacermos nesta terra”.

Co pensador galeguista Ramón Piñeiro

GALEGUISMO

“A formación do espíritu galeguista produciuse naturalmente primeiro no terreo cultural, pero desde o primeiro momento tivo unha aspiración política. Non é o momento de lembrar aquí a forza do movemento literario, que habería de producir momentos do nivel lírico de Rosalía de Castro ou a grandeza épica de Pondal; nin o renacemento ou máis ben a formación dunha conciencia histórica, na obra de Benito Vicetto e de Manuel Murguía; a extensión do movemento das Irmandades da Fala; a nova música galega; ata chegar á potente explosión de todo o autóctono nos nosos dias. É indubidable que o rexurdimento literaro galego tivo, desde o primeiro momento, directas ou indirectas connotacións políticas, como tamén de reivindicación social.

Con respecto a calquera outra interpretación, coido que o momento decisivo da conciencia galega encárnao Alfredo Brañas, no mesmo couzón do século. O seu rigor universitario; a súa fonda moralidade interna, lonxe de todo oportunismo; a súa capacidade elocuente de expresión, que atraerá ó propio Cambó... todo fixo del o punto de partida máis sólido do galeguismo do futuro.

Outro nome de titán, tan pouco sempre recoñecido, é o de Vicente Risco, de quen tiven a honra de ser amigo nos seus últimos anos. Pero éste non é o momento de facer exclusións, todo o contrario; e todos, desde Otero Pedrayo a Castelao, desde Villar Ponte a Filgueira Valverde, deben ser recoñecidos como os que contribuiron a que os galegos tomáramos conciencia do noso propio ser”.

“Como consecuencia da guerra civil cómpre ter moi en conta o galeguismo do exilio, que xurdiu para a defensa da lingua, da cultura e da propia identidade nalgunhas das grandes capitais de América, no seo das nosas comunidades emigradas de Bos Aires, Montevideo ou México, e que desenvolveu, arredor da figura de Castelao, unha tarefa galeguizadora fundamental que chegará máis alá da década dos cincuenta. Será daquela cando o galeguismo volva ter presencia no interior, sobre todo a través de certos proxectos culturais, entre os que destaca a editorial Galaxia.

Resulta imposible achegarse a este período de recuperación do galeguismo político e cultural sen salienta-la figura de Ramón Piñeiro. El levou adiante, xunto con outros compañeiros de xeración, un calado e consciente traballo nunha etapa difícil, chea de dificultades, con moitas máis sobras que luces”. Será Ramón Piñeiro, desaparecido hai dez anos, pero sempre presente entre nós, por todo o que representa o seu pensamento e o seu exemplo moral, quen defina o galeguismo como “a realización plena dun sentimento de amor á terra, un deber de identificación co propio pobo”.”

Con Antón Fraguas, Cronista Oficial de Galicia

AUTOIDENTIFICACIÓN

“Mirando cara atrás atopo que a autoidentificación parece se-lo resultado do proceso -e o proceso en si- polo que outros galegos comigo -e eu con eles- viñamos reflexionando durante moitos anos -ou mellor, durante moitos séculos- sobre a nosa propia identidade, coa ollada posta no noso pasado para proxectar con valentía o noso futuro. Parece claro que iso mesmo pode ocorrerlles ós compoñentes de calqera outro pobo ou grupo. E que se pode, polo tanto, xeneralizar dicindo: a autoidentificación é o proceso polo que os compoñentes dun grupo social reflexionan sobre a súa propia identidade mirando ó seu pasado para proxectar con enerxía o seu futuro.

Outra maneira de definila podería soar asi: O dereito á autoidentificación é o dereito fundamental que ten todo ser humano a que as diversas comunidades autónomas que se superpoñen sobre el se integren sucesivamente, de modo que ningunha delas teña que deixar de se-lo que foi, o que é e mailo que quere chegar a ser”.

“Hoxe podemos afirmar... que o pobo galego asumiu, de maneira consciente, todos e cada un dos elementos que conforman a súa identidade; porque ven exercendo o dereito á súa verdadeira autoidentificación”.

 Con Isaac Díaz Pardo, refundador de Sargadelos

AUTONOMÍA

“Hoxe vivimos nun ordenamento xurídico complexo, non monista, senón pluralista, que integra concellos, comarcas, provincias, comunidades autónomas, estados nacionais, unións continentais e o ordenamento universal das Nacións Unidas. Non hai sitio aquí para o victimismo nin para a confrontación sistemática; tampouco o hai para os resaibos centralistas, as desconfianzas, os obstruccionismos ou a duplicación de servicios.

O sistema autonómico, como todo sistema federalizante, débese basear en tres grandes principios: a autoidentificación, a lealdade e a cooperación. Autoidentificación, é dicir, aceptación da personalidade, continuidade cultural, autogoberno. Lealdade constitucional (a Bundestreue dos alemáns), pois non se trata de enredar, senón de traballar xuntos. Cooperación é responsabilidade, cada un no seu terreo e no seu ámbito de competencia”.

Con José Maria Aznar, ex-presidente do goberno español

ADMINISTRACIÓN ÚNICA

“A xustificación filosófica desta proposta descansa no principio de subsidiariedade. Este principio é aquel co que -respectándose a unidade lexislativa e o dereito universal e xeral- é defendida a conveniencia e a necesidade de procura-la utilidade das distintas institucións mediante dereitos particulares e unha soa autonomía da potestade executiva particular que lles está recoñecida. A subsidiariedade postula que, en principio, toda ordenación político-administrativa e os correspondentes ordenamentos xurídicos se constrúan de abaixo arriba, resolvendo en cada nivel canto sexa posible, o máis preto da base e dos lexítimos intereses correspondentes. O íntimo, a nivel familiar. O inmediato, a nivel parroquial. O local, a nivel municipal... E así sucesivamente, nos niveis comarcal, provincial e rexional. No fondo, a miña proposta non é outra cousa que unha traducción do devandito principio ó reparto competencial que esixe a constitución do Estado autonómico”.

Presidente fundador do Partido Popular de España

GALICIA E ESPAÑA

“Galicia é así, na terminoloxía clásica de Jellinek, un “fragmento de Estado”, con plena autonomía para o asuntos que lle son propios, pero á vez cun dereito terminante e irrenunciable á solidariedade do resto dos españois e agora, ademáis, dos europeos.

España é unha sociedade creada pola xeografía, a historia e a cultura, núcleo dunha comunidade cultural que rebasa os trescentos millóns de habitantes e que merece ser conservada e potenciada, e non disolta e lanzada ó caldeiro do lixo... España é unha nación indestructible feita de rexións igualmente indestructibles.     

España é un país con auténtica realidade rexional, non destruída pola mesma autenticidade de todo o español. Xa Rousseau observou, no “Emilio”, que “os españois son máis españois en Galicia que en Madrid”, e é evidente que no pais que inventou a mesma palabra rexionalismo, pode e debe haber “un rexionalismo san, auténticamente español, moito máis español a veces que certos españolismos non rexionalistas.

“Galicia é unha comunidade vella e nova ó mesmo tempo, ollando con confianza cara ó futuro. Pero unha Galicia que estando orgullosa de si mesma síntese, a un tempo, integrada en España. Integrada por historia e por convicción, sabendo que no actual Estado das Autonomías, Galicia ten reservado un papel principal”.

“Sentímonos a gusto dentro de España, porque nos interesa, porque necesitámo-la solidariedade, porque podemos aportarlle moito a outros. Nós sabemos que este proxecto só é realizable dentro de España, co apoio decidido do Goberno Central e co respaldo de Europa”.

Non chegou a ver a sua Avenida en Santiago de Compostela

GALICIA E PORTUGAL

“A Comunidade Autónoma de Galicia (é) unha rexión que, pola súa condición fronteiriza con Portugal, pola súa historia e pola súa definida vocación europea e atlántica, encontra nas comunidades veciñas do norte de Portugal moi importantes afinidades e vínculos, que a abocan ó contacto, ó diálogo e á cooperación interrexional mediante, por tanto, unha incardinación viva e comprometida nese renovado xogo de relacións bilaterais hispano-portuguesas”. “Polo que atinxe á acción exterior da Xunta cómpre colocar en primeiro plano, e dun xeito moi especial, as nosas relacións coa Regiâo Norte de Portugal... Tamén merece unha particular mención o esforzo coordinador entre as Administracións Públicas das dúas ribeiras do Miño”.

Co escritor brasileiro Paulo Coelho

GALICIA E EUROPA

“Europa desbordouse creando a cultura e a civilización occidentais. Superou os seus propios soños. Mais si, como dicía Goethe, no principio está a acción, na raíz da acción occidental esta a peregrinaxe, esto é, o camiño hacia Santiago... Europa é unha real e certa unidade fundamental, constituída polos valores humanísticos e cristiáns e a concepción democrática dun dereito de liberdade, que afecta por igual a tódolos pobos do continente... que é esencialmente político e ten como finalidade definitiva e última o magno desafío da constitución dos Estados Unidos de Europa.

A Europa das institucións , que se puxo a funcionar antes que a Europa das conciencias e dos cidadáns, ha de buscar tamén pola política rexional unha Europa dos homes”. “Na perspectiva dunha Europa dos pobos e as nacionalidades, cómpre que a xuventude galega participe en pé de igualdade con outros mozos e mozas de culturas e linguas diferenciadas”.

Nos últimos tempos necesitaba a cadeira de rodas

O MUNDO DA GALEGUIDADE

“Galeguidade, tanto para os galegos emigrados como para os aveciñados na propia terra, é o ancho colo, con amplitude entrañable, que acolle a todaa nosa descendencia, sen reparar en circunstancias de lugar e de tempo, nin de criterios e opinións, nin de posicións económicas e niveis culturais. Dende esa interpretación da matricidade orixinaria... non cabe a diferencia entre os emigrados e os seus descendentes con aqueles outros que ó longo das súas vidas residiron sempre dentro de Galicia.

A galeguidade é algo así como ese gran carballo, baixo o quetodos teñen cabida ou do que todos somos nacencias. Pobo e homes, xeracións de onte e mañá, institucións e asociacións, conformadoras de estructuras e impulsoras de vitalidade, configuran a súa rexura e manteñen a súa solidez.

A galeguidade é o sentido da presencia de Galicia no mundo, asumido, defendido e testificado, co corazón e coa mente, por tódolos galegos de nacemento e de sangue, de tradición e de cultura, de traballo e de esperanza”.

“Como fillo de emigrantes, considero que a miña obriga é atender, dentro das posibilidades, a tódolos que representan honrosamente a Galicia estando lonxe dela... Estamos convencidos de que nesta década os galegos do exterior gañaron en autoestima e orgullo, recuperando unha galeguidade moitas veces adormecida. E tamén estou certo de que seguiremos acrecentando a unidade dos galegos de fóra, por riba de distancias xeográficas e xeracionais, porque son os mellores fillos de Galicia e porque representan unha verdadeira universalidade”.

Busto erixido en Vilalba, Lugo, a súa terra natal